Učitava se... |
između unutrašnje emigracije
i sjenke apsurda
javljaju se moji olovni vojnici
nekada hrabri ratnici ljubavi
sada na trošnim daskama
okovani gravitacijom
između pogleda i slike
upoređuju mitologije
oniričnog prostora groteske
i epitafa...
jedan od onih života
u kojima staklena smrt
podiže zidove stida...
leže na trulim daskama
moji olovni vojnici
začuđeni što njihov vojskovođa
redukuje oksimoron
praznim pogledom u zavoje
krvave od stihova koji su ga slavili...
okruženi izmetom pacova
i suvim grančicama za potpalu
ćute moji olovni vojnici
zamračenu stranicu zbirke,
pismo o pomilovanju
estetsko sanduče u kojem
plaču horizonti
zariveni u moju kožu
hladni i daleki
ukradeni iz nečijeg života
koji je možda bio i moj...
sanjaju olovni vojnici
neke lakše metale
nevidljive i lako topljive
kao riječi koje tek u dodiru sa stihom
postaju odlivci mog solarnog tornja
i ne silaze s neba besplatno...