Učitava se... |
Долго јас напразно си летав.
Дојде време леко да атерирам.
Простум в земи да се цвета.
Простум во смртта да се смирам.
На шумата птиците ѝ се крила
А ним корен им е она.
За лет листот сам нема сила,
Него виори го гонат.
Од земја во воздух се виши,
Дрвото в шума крај нивите.
Дрвото е мостот што диши
Помеѓу мртвите и живите.
За гранките голотијата е пекол,
Птичјиот црцор ги зазеленува.
Знајте, јас ништо не сум рекол:
Тоа мојата есен ме пленува.
Hvala Lupco Bocvarov!